کد مطلب:40543 شنبه 1 فروردين 1394 آمار بازدید:24

گنجینه پرسمان » تاريخ و سيره

1- چرا خداوند پيامبران را براي هدايت انسانها فرستاده است ؟

پاسخ سوال اول : در وجود انسان علاوه بر عقل و خرد انگيزه هاي نيرومند ديگري به نام غرائز و اميال وجود دارد : غريزه خود دوستي , غريزه خشم و غضب , غريزه شهوت و غرايز و اميال فراوان ديگر .
بدون شك اگر ما غرائز خود را مهار نكنيم و بر ما چيره شوند, عقل و خرد ما نيز زنداني مي شود, و انسان همچون جباران و ستمگران تاريخ مبدل به گرگ درنده اي مي شود كه از گرگان بيابان به مراتب خطر ناكتر است .
ما براي تربيت اخلاقي نياز به مربي داريم , نياز به الگو و اسوه درايم كه طبق اصل محاكمات از گفتار و رفتار او سر مشق بگيريم . انساني كامل و تربيت يافته ازهر نظر لازم است كه در اين راه پر فراز و نشيب دست ما را بگيرد و از طغيان غرايز ما جلوگيري كند , اصول فضائل اخلاقي را با عمل و سختيش در دل و جان ما بنشاند . شجاعت و شهامت و انسان دوستي , مروت و گذشت و وفا داري , درستي و امانت , و پاكدامني را در روح ما پرورش دهد .
چه كسي جز پيامبر معصوم مي تواند به عنوان مربي و راهنما برگزيده شود ؟ به همين دليل ممكن نيست خداي مهربان ما را از وجود چنين رهبران و مربياني محروم كند .
نياز ديگري كه ما انسانها به وجود پيامبران داريم نياز به ايشان از نظر طرح قوانين است . مي دانيم بزرگترين امتياز زندگي انسانها كه عامل همه پيشرفتها يي است كه نصيب او درتمام زمينه هاي مختلف زندگي شده , همان زندگي اجتماعي پوياست . به طور قطع اگر انسانها جدا از يكديگر زندگي ميكردند « همگي ازنظر سطح تمدن و فرهنگ همچون انسانها عصر حجر بودند . آري تلاش و كوشش دسته جمعي است كه چراغ فرهنگ و تمدن را فروزان ساخته , تلاش و كوشش دسته جمعي است كه سرچشمه اين همه اكتشافات علمي و اختراعات شده است .
ولي البته اين زندگي اجتماعي در مقابل اين همه بركات مشكلاتي هم دارد , و آن برخورد و تصادم حقوق و منافع انسانها با يكديگر و گاه تجاوز و حتي جنگ است . در اينجا احتياج به قانون و برنامه و مقرات روشن داريم , قوانين مي تواند سه مشكل بزرگ را براي ما حل كند :
1- قانون حدود وظايف هر فرد را در برابر جامعه , و وظايف جا معه را در برابر هر فرد روشن مي سازد , استعدادها را شكوفا و تلاشها را هماهنگ مي كند .
2- قانون راه را براي نظارت لازم براي انجام وظيفه از سوي افراد هموارمي نمايد.
3- قانون جلو تجاوز افراد را به حقوق يكديگر گرفته , و مانع هرج و مرج وبرخورد افراد و گروهها ميگردد ؛ و در صورت لزوم براي متجاوزان مجازات معين و تنظيم مي كند .
اكنون ببينيم چه كسي مي تواند بهتر ازهمه قوانين مورد نياز انسان را تنظيم كند , به گونه اي كه هر سه اصل فوق در آن رعايت شود .قانونگذاري كه مي خواهد بهترين قانون را براي انسانها بگذارد , بايد صفات زير داشته باشد :
1- نوع انسان را بطور كامل بشناسد و از تمام غرائز , عواطف, نيازها و مشكلات او كلاما آگاه باشد .
2- تمام شايستگي ها و استعداد هايي را كه درانسانها وجود دارد , در نظر بگيرد.
3- حوادثي را كه ممكن است براي جامعه پيش آيد از هر نوع و همچنين عكس العمل هاي لازم را بتواند خوب پيش بيني كند .
4- هيچگونه منافع خاصي در جامعه نداشته باشد . تا به هنگام وضع قوانين فكرش متوجه منافع شخصي خود يا و ابستگان و گروه اجتماعش نگردد .
5- اين قانونگذار بايد از تمام پيشرفتهايي كه ممكن است نصيب انسان گردد و همچنين انحاطهاي و سقوط آگاه باشد.
6- اين قانون گذار بايد حد اكثر مصونيت از خطا و اشتباه و فراموشي را داشته باشد .
7- بالاخره اين قانونگذار بايد آنچنان قدرتي داشته باشد كه مرعوب هيچ مقام و قدرتي در اجتماع نگردد و از هيچ كس نترسد در عين حال فوق العاده مهربان و دلسوز باشد .
حال ببينيم اين شرايط در چه كسي جمع است ؟ آيا انسان مي تواند بهترين قانونگذار باشد ؟ آيا روحيات و اميال و غرايز و عواطف انسانها همگي به خوبي شناخته شده ؟ آيا نياز هاي جسمي و روحي انسان بر كسي جز خدا آشكار است ؟ آيا مي توانيد در ميان انسانهاي عادي كسي را پيدا كنيد كه منافع خاصي در جامعه نداشته باشد ؟
آيا انساني مصون از خطا و اشتباه , و داراي آگاهي به تمام مسائل مورد ابتلاي افراد بشر و جوامع , در ميان انسانهاي معمول سراغ داريد ؟
بنابر اين غير از خدا كسيكه وحي الهي را دريافت ميدارد نمي تواند قانونگذار خوب و جامعي باشد .
و به اين ترتيب به اين نتيجه مي رسيم : خداي كه بشر را براي پيمودن راه تكامل آفريده , بايد كساني را مامور هدايت او كند و قوانين آسماني و جامع الاطرافي را در اختيار انسانها بگذارد .
و مسلما وقتي كه مردم بدانند قانون, قانون خداست با اعتماد و اطمينان بيشتر به آن عمل مي كنند و به تعبير ديگر اين آگاهي ضانت اجراي ارزنده اي براي قوانين خواهد بود .
منابع :
1- پنجا ه درس اصول عقايد براي جوانان , ناصر مكارم شيرازي ,ص 158 – 166 .